BU YAZIDA BENDEN

İlla paylaşılacak olan sadece fıkralar şiirler yada öğretici şeyler değil bazen hisler bazen hayatın içinde aklında kalan anlar sanırım. Dağcılığa-düzeltiyorum doğa yürüyüşü-başladığımdan beri yardım duygusunun geliştiğini farkettim.Gerçi zaten yardımlaşmaya dayanışmaya önem veren biriyim ama çevremde görememek insanı erindiriyor daha bir zor oluyor yardımsever olmak.Çünkü bir süre sonra şeytan aklını çeliyor insanın.Hep senmi yardım edeceksin sana hiç yardım eden var mı ki sen ediyorsun.Birde bu düşüncelerin üstüne iki üç tane ters tavır görünce elini ayağını çekiyor insan yardımdan. Ama yürüyüşler öyle değil tamamen aslında kendin için sağlık spor stres atma adına ne dersen onun için gidiyorsun ama bir bakıyorsun yorulduğun yerde biri seni destekliyor en azında gaz veriyor, molada meyve çerez su paylaşıyor, zor bir yerden geçerken el uzatıyor ve bunları tamamen gayri ihtiyari yapıyor.Sanki insanın kalbi ortaya çıkıyor iyilik dışarı akıyormuş gibi. Ve yol bittiğinde sanki rüya bitmiş gibi ayazda kalmış hayata geri dönüyor insan.

Bazende yardımlaşmak yada iyilik yapmak göz çıkatıyor. Birine iyilik yapayım derken bir başkasını üzebiliyor insan hiç farkında olmadan.Bunu daha fazla anlatamıyorum çok ayıp oldu çünkü hiç bir mesuliyetim olmasa da  bana iyilik yapılırken başka birinin kırılması çok rahatsız edici bir duygu.
Tabi birde iyiliğin karşılığını yuhlama olarak geri alındığı durumlar var.Örneğin başbakanın o kadar yardım ederek devletçe yapılan aslantepede cinconlarca yuhlanması gibi.Teşekkür etmeyi bilmiyorsun bari kullandırma kendini. Gerçi sivas maçıyla intikam operasyonuda başladı.şimdiden acıyorum cincona. belediye başkanı istese o metroyu 10 snde bire indirip o kadar taraftarın stadı boşaltması dakikalara indirilemezmiydi. Neyse hayat hala devam ediyor.